Traditioneel wordt er op mijn oude studentenvereniging op de woensdag voor Hemelvaart geborreld met en door de `Oude lullen`. Het kan dan dus zomaar gebeuren dat je jezelf aantreft in een overvolle borrelzaal, waar mannen van ruim 30 elkaar bekogelen met bier, met ontbloot bovenlijf zitten op de bar, of elkaar de hoek uit `zooien`.
Gisteravond was ik erbij en ik heb ervan genoten. Nieuwe leden van mijn dispuut kwamen zich keurig en een beetje zenuwachtig voorstellen (bizarre gewaarwording..), het bier liet uren op zich wachten (vanwege al die blote dertigers op de bar. In onze tijd....), het lied dat ik geschreven heb (10 jaar geleden) werd luidkeels ten gehore gebracht (fantastisch, ze deden het niet eens speciaal voor mij, ze zingen het gewoon nog iedere week!)
Na een uurtje was al het studentikoze gereutel mooi geweest, ik had er weer van genoten maar ik was ook vergeten wat voor ontzettende teringherrie het was op zulke avonden.
We trokken ons, zoals het oude lullen betaamt, terug in de hal en borrelden daar vrolijk verder. En vertelden elkaar vol trots over onze kinderen, hoe we toch zwichten voor Center Parcs achtige toestanden (af en toe) terwijl we ons vroeger hadden voorgenomen uitsluitend spartaans te kamperen op natuurcampings met alleen koud water of te logeren in luxueuze vijf sterren logementen. Ach, de realiteit haalt ook de dromende student in.
En na het afslaan van biertje nummer drie (Ik moet nog rijden...) werd er vol medeleven geknikt en het leed van oppassen die op tijd naar huis moeten en bussen die niet meer rijden na 00u. in mijn dorp gedeeld.
Uiteindelijk ging ik nog redelijk op tijd naar huis, vanochtend wachtten mij een complete stal met jonge geitjes waar mijn dochter flesjes aan wilde geven dacht ik toen nog.
En dat was een zeer goed gevoel.
(Helaas bleek dochter vanochtend ziek, de geiten moeten dus tot morgen wachten.)
Ik kon met een grote glimlach het bestuur een `prettige dienst` wensen en heb mezelf voorgenomen volgend jaar in het vestje van mijn ordecommissie te verschijnen. Tezamen met mijn OC maten van toen.
Ook werkende moeders hebben namelijk nog dromen....
2 juni reunistendag, heerlijk...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten